Als er iets is dat mensen niet willen als ze een uitvaart moeten regelen, dan is het een ‘eng’ mens over de vloer krijgen. Maar helaas worden mensen die in de uitvaartbranche werken wat dat betreft altijd nog achterdochtig bekeken. En eigenlijk kan ik me dat goed voorstellen; de uitvaartbranche is niet de meest moderne branche die er is.
Moderne uitvaartbegeleiding
Wat dat betreft mogen wij echt zeggen dat we ons onderscheiden. De vrouwen die bij ons als uitvaartbegeleider werken zijn naast zeer professioneel en deskundig, ook eigentijds en geen stereotype ‘begrafenisondernemer’. Regelmatig horen wij dat de keuze op ons bedrijf gevallen is omdat men vooral niet wilde dat er een ‘zwarte kraai’ kwam om het afscheid vorm te geven. Dat begrijpen we heel goed. Het laatste waar je in de intimiteit van een afscheid behoefte aan hebt is aan een afstandelijk persoon met een uitgestreken gezicht.
Degene die de uitvaart komt regelen moet oprecht geïnteresseerd en betrokken zijn en tegelijk voldoende gedistantieerd om de familie alle ruimte te geven en professioneel haar werk te doen. Onder modern en hedendaags werken verstaan wij verder dat de uitvaartbegeleider zich steeds dienstbaar aan de naasten opstelt en dus alles doet om hun wensen uit te voeren. En dat er een grote mate is van transparantie in alle aspecten van de uitvaart: wat is er afgesproken, wat is er inmiddels geregeld en wat zijn de kosten: daarover mag geen enkele onduidelijkheid zijn.
We zijn absoluut geen ouderwetse zwarte kraai dus. Met die gedachte in het achterhoofd kocht ik onlangs een groen jurkje met daarover een groen jasje. Zakelijk en keurig netjes, maar geen standaard uitvaartkleding. Hiermee zou ik dichterbij de families kunnen komen te staan dan wanneer ik in zwart zou verschijnen, zo bedacht ik me (we dragen wel donkere kleding op de dag van de uitvaart maar niet perse in de dagen ervoor als we bij de families thuis komen om de uitvaart te regelen). Toen ik bij een familie binnenkwam in deze outfit, was daar ook kleinzoon Timo van 2 jaar. ‘Kijk eens’, zei de oma van Timo tegen de peuter, ‘dat is de mevrouw die de begrafenis van opa komt regelen. Weet je hoe ze heet, Timo?’. Timo bekeek mij eens van top tot teen, zag al het groen en zei toen met zijn schattige tweejarige stemmetje: ‘Kikker’.