Een man wiens vriend ernstig ziek is, is naar het Afscheidshuis gekomen om de uitvaart voor te bereiden. Hij is gevraagd om informatie te verzamelen want er zijn vragen over het naderende afscheid. Men wil een eigen gemaakte kist, de samenkomst niet in een uitvaartcentrum of kerk , de rouwbrief wordt door een vriend gemaakt en men wil de overledene straks vervoeren in een eigen auto. De vraag is of dit allemaal kan of dat je een soort standaard pakket af moet nemen. Dat zou in hun geval jammer zijn, immers veel dingen doen zij zelf. Ik stel hen gerust. We kunnen per uur worden ingeschakeld voor de zaken waar ze ons voor nodig hebben. Dat zijn in hun geval de opbaring van de overledene, het regelen van de formaliteiten, de coördinatie en het ceremoniemeesterschap op de dag van het afscheid. Doordat we efficiënt werken zijn we niet lang bezig en dat scheelt flink in de kosten van de uitvaart.
Het op basis van uren werken klinkt hem goed in de oren. Ze willen enige begeleiding maar vooral intimiteit in de bijzondere periode die gaat komen. ‘Maar hoe bereik ik je dan in de dagen voorafgaand aan het afscheid, als ik vragen heb?’. Ik zeg dat hij langs kan komen, dat ik naar hen toe kan komen, dat we kunnen bellen, mailen en/of appen. ‘Appen??’, zegt hij verbaasd, ‘appt een uitvaartonderneming?’ Ik vertel hem dat veel mensen het tegenwoordig prettig vinden me te appen met hun vragen of dingen die geregeld moeten worden. Om iedereen tegelijk op de hoogte te houden wordt er ook vaak een app-groep gemaakt door de naasten.
De man grinnikt: wat modern, een append bedrijf! Ik realiseer me weer dat we als bedrijfstak een traditioneel imago hebben. Zo traditioneel dat een volledig ingeburgerde manier van communiceren als appen voor een uitvaartbedrijf als heel modern wordt gezien. Naasten kijken er nog vaak van op als ik hen zeg dat ze me altijd mogen appen. Het voordeel van deze manier van communiceren is dat men op ieder moment van het etmaal dat wat te binnenschiet met me kunnen delen en we er heel snel op reageren.